Nog 12 uur duisternis als ik begin met schrijven over de bodemloze put. De term die ik de sociale isolatie heb gegeven die in de samenleving wordt gebruikt als correctiemethode bij opstandige mensen. Een methode die ooit door psycholoog Harry Harlow uitvoerig is getest op apen en de potentie heeft om elk vriendelijk sociaal wezen in een vijandig monster te veranderen. Maar wie is het grootste monster? Degene die de monsters maakt? Degene die tot monster gemaakt is? Of degene die alle monsters haat?

Misschien is de duisternis wel de enige juiste weg. Het pad van de kluizenaar, the narrow gate. Wie de dark school of ancient mysteries kent weet dat ik niet vaak in het Nederlands schrijf, mijn moedertaal. Veel van de artikelen van de mystery school zijn ook op zo’n manier geschreven dat het geen groot publiek zal aanspreken. En dat is prima, want een narrow gate is niet bedoeld voor massa. En een scholomance al helemaal niet. Want alleen gelijken begrijpen elkaar. Des te groter het verschil van visie, des te heftiger de tweestrijd om de macht over perceptie. En die tweestrijd is al even gaande, dat kun je zien aan de heftige informatie oorlog die social media domineert.

Gelukkig ben ik geboren in tweestrijd op de onderste laag van de samenleving en gedoopt in vuur. En de bodemloze put der sociale isolatie is zo ongeveer de plek waar ik ben geworden wie ik nu ben. Daar waar een dag wel duizend jaar lijkt te duren en geduld een schone zaak is voor hij die met engelen kan praten. Ik voel me nooit alleen, ook niet in de duisternis. En zodra ik er een voet in zet is het alsof de hemel om me heen tot leven komt. Misschien is het een product van een rijkelijke fantasie, maar de creativiteit moet toch ergens wegkomen. En wat zou de wereld zijn zonder creatief denkvermogen? Een eindeloze tweestrijd om het laatste restje achtergebleven oorlogsbuit uit een instortende beschaving. De Solomonari leren dat de duisternis een hindernisbaan is, een katabasis. En het bewandelen van dat pad geeft je kracht en moed. Alles is relatief. De sociale isolatie raakt je enkel als je gewend bent om altijd tussen mensen te leven. Als je dat niet bent, is het leven tussen de mensen soms een beproeving. Want we moeten ze vergeven als ze het niet beter weten, maar de waarheid is dat ze genoeg tijd hebben gehad om het te leren. En leren is nou eenmaal niet populair bij de massa, anders hadden we de meeste problemen in de wereld allang opgelost.

Strategische studies leren een mens het nut van demonisatie. Want een mens heeft mensenrechten, maar wat voor rechten heeft een monster? Monsterrechten? Monsters hebben geen rechten, dat scheelt. En de meeste mensen hebben er ook totaal geen medelijden mee als je een monster kapot maakt. En dus is er al even een strijd gaande om wie de volgende bevolkingsgroep wordt die dat label krijgt opgepakt. Dan kunnen we die tot slaaf knechten en de prijs laten betalen voor het collectief falen van de mensheid. De ondergang van het creatief denkvermogen is niet aan een enkele bevolkingsgroep te wijten. We hebben allemaal een duit in het zakje gedaan. De beschaving is uiteindelijk net zo simpel als een huishoudboekje, als er meer uitgaat dan er binnenkomt gaan we allemaal failliet. En als er meer vernietiging is dan creatie eindigt het allemaal in verwoesting. Zijn we nog wel te redden? Of zijn er simpelweg meer mensen die een spoor van vernieling achter zich laten en zichzelf verrijken over de rug van hun naasten, dan dat er nog mensen zijn die de kracht uit zichzelf omhoog kunnen halen?

Ik zie alleen nog maar verwoesting en afbraak van gedrag dat tot verbetering kan leiden. En ik zie alleen nog maar de groei van gedrag dat leidt tot nog meer afbraak. Impulsiviteit, losgeslagen lust en een alles verslindende hebzucht. En het zit in zoveel mensen. In mij zit voornamelijk woede, een woede die alles verbrandt en terug te leiden valt tot een handjevol machteloosheid. Maar misschien is het juist wel macht die de samenleving heeft veranderd tot wat het nu is. Nu zoek ik naar meer macht in mezelf en hoop daarbij maar een klein stukje meer te vinden. Een beetje meer dan machteloosheid.. Want ik vrees dat als ik macht ga zoeken in de wereld om me heen dat het me zal transformeren en ik ook aan een klein beetje niet genoeg meer heb. Misschien is het in een wereld die verwoest wordt door de tweestrijd der grootmachten wel beter om gewoon een machteloze man te zijn. Helaas is een beetje meer macht soms noodzakelijk om te overleven.