Vandaag weer eens een stukje Nederlands. Waarschijnlijk met een aantal spel- en schrijffouten, want daar krijg ik nogal eens kritiek op. En terecht, want NL is mijn moedertaal en ik zou hem goed moeten beheersen, maar verreweg het meeste van mijn schrijfwerk is in het Engels. Het is voor en man als ik nou eenmaal lastig om te verbinden in mijn moedertaal, want al spreek ik dezelfde taal als mijn familie, tot de dag van vandaag heerst er een kloof tussen ons en begrijpen we elkaar amper. Schijnbaar is er nog een element dat bepaalt of communicatie een succes is, verschil in entropie. Waar dat voor staat is afhankelijk wie je het vraagt. Ik mag dan voormalig onderzoeker in kunstmatige intelligentie voor de radioastronomie zijn, ik ben niet wetenschappelijk opgeleid. De dark school of ancient mysteries is geen universiteit, en na het vmbo de enige opleiding die ik gevolgd heb. En voor het geval je denkt dat ik “hoogopgeleid ben".. de dark school begint op het laagste punt waar een mens kan belanden; onder in de bodemloze put. Daar waar een enkele misstap kan leiden tot de dood, maar een juiste stap kan leiden tot hoop. En hoop doet leven.

 

Er was geen leraar, er waren geen klasgenoten, er waren geen boeken.. Er was alleen duisternis en wanhoop, vandaar de naam. Een grote leegte die ontstaan is door gebrek aan vaardigheden. En wat nou de oorzaak van dat gebrek aan vaardigheden is doet er niet toe. Wat er toe doet is dat een machtsvacuüm schreeuwt om meer. Als de grote gapende bek van een monster. En zodra je dat begint te voeren begint het grote verslinden. De honger in ieder mens is hetzelfde, maar hoe we het voeren verschilt voor elk. En hoe moet een mens die honger heeft zichzelf voeden zonder geld voor eten? Hoe komt een mens aan geld voor eten? We beginnen soms gewoon simpel, van dik hout zaagt men planken. En wie hard werkt krijgt geld voor geleende diensten. Maar de wereld is krom, corrupt en niet langer rechtvaardig. Een man kan werken wat hij wil, aan de onderkant van de piramide blijf je altijd arm. Dus er moet een weg naar boven komen. Een hero's journey. Een man moet veroveren. Of beter gezegd; een jochie. Want meer was ik nog niet in de periode waar we nu over spreken. Een bang hongerig dakloos jochie dat nog veel moest leren. Maar door schade en schande vonden we een weg. Een onbekende weg, die lang geleden is vergeten. En die weg was noodzakelijk, want groepsdruk en groepsdwang hebben alle bestaande en bekende wegen geblokkeerd. De gunfactor ontbreekt. De dwazen houden de deuren goed gesloten uit angst voor dat wat niemand kan domineren. De tijd zal ze leren, de les die ze liever hadden overgeslagen. Ken je vijand en begin nooit een strijd die je toch niet kan winnen. Er was geen rechtvaardige reden voor de tweestrijd. Het was geboren uit de angst om controle over de macht te verliezen. Misschien een terechte angst, misschien niet. In beide gevallen is angst een slechte raadgever en zijn er betere wegen te vinden.

 

Maar een betere wereld begint altijd bij jezelf. Je vijanden veranderen niet, die maken hun eigen keuzes gebaseerd op hun vrije wil. Jouw vrije wil geeft je de kans om daar een strategische reactie op te geven. Een reactie die past bij de koers die jij liever zou bevaren. Misschien was isolatie beter dan tweestrijd. Misschien was tweestrijd beter dan isolatie. De winnaar van de tweestrijd bepaalt wat waar is, zo is de wereld altijd al geweest. Dus isolatie biedt geen oplossing.. En vanuit de eindeloze stilte blijft de hoorn van Heimdall galmen, een laatste waarschuwing voor een onvermijdelijk conflict. Want het is niet altijd wilskracht die de tweestrijd bepaalt, soms ook de natuurlijke roep om evolutie. De natuur zit niet graag stil, die blijft liever constant in beweging. Helaas is de mens vaak tergend langzaam en in sommige gevallen niet vooruit te branden. Misschien ben ik dat ook te lang niet geweest. Te lang afwachtend in de duisternis, eindeloos aan het studeren, trainen en bouwen op zoek naar het perfecte moment om een stap terug naar voren te doen. Maar perfectie bestaat niet, dus ook het perfecte moment is een illusie. Chaos en structuur zijn overal en de natuur houdt ze perfect in balans. Zodra planning wint in ruimte, groeit chaos in kracht. In een eindeloze zee van planning kan het onverwachte een hoop opschudding veroorzaken. In een leven zonder planning kan een enkele goed doordachte schaakzet soms een wereld van verandering veroorzaken. De toekomst is altijd wazig en wordt helderder als we dichterbij komen. Toch zal een stap uit je comfortzone altijd leiden tot groei. Dit artikel is zo’n stap. Tot dusver publiceerde de dark school of ancient mysteries enkel in het Engels om draagvlak te creëren. Wellicht dat focus even krachtig is en het bereiken van de juiste personen meer dan voldoende vooruitgang zal brengen. Soms zit de winst in het kleine en lopen we er daarom zo voorbij.

 

Lange tijd was de duisternis de enige plek waar ik kon zijn wie ik moet zijn. Zonder oordeel, zonder tweestrijd, zonder groepsdruk, zonder externe beïnvloeding op het vormingsproces. Inmiddels zijn we ver voorbij een stadium waarbij die noodzaak nog aanwezig is. Al is de “journey of a thousand files” nog niet voltooid, we zijn ook al te ver op de reis om nog terug te kunnen gaan. Een reis door verschillende obstakels, levenslessen en belangrijke gebeurtenissen die noodzakelijk waren voor het transformatieproces. En dat transformatieproces was noodzakelijk voor het aanpassen van de strategische positie. Inmiddels is dat proces voltooid en kunnen we overgaan op de volgende stap in dit stadium. Tot dusver was de dark school een fictieve locatie geboren vanuit een motivatie. Inmiddels is er ruimte vrij om een plek te realiseren die van de dark school meer maakt dan een idee. Dat klinkt als een kleine stap vooruit, maar het is een hele belangrijke voor de dark school. Het schept een ruimte om beter te kunnen werken, een ruimte om eventuele belangstellenden te kunnen ontvangen als gast en misschien ook de ruimte om de activiteiten van de dark school in de toekomst verder uit te breiden. Daarnaast is het ook een belangrijke overgangsfase van fictie naar realiteit. Een grens waarvan we soms denken dat die niet te overbruggen is, maar voor je het weet ben je er al lang voorbij. Zaken waarvan ik tien jaar geleden dacht dat ze niet te realiseren waren, zijn inmiddels gerealiseerd. Doelstellingen die in eerste instantie vergezocht leken zijn bereikt. De financiering voor het pand van de darkschool is rond, de ruimte is vrij en al maanden ben ik aan het brainstormen over de vorm. Een vorm die de functionaliteit van het pand moet vergroten en de dark school extra opties biedt. Ook op onderzoeksgebied. De bouw begint dit voorjaar, dus we hebben nog even de tijd om de juiste materialen uit te zoeken, het ontwerp te perfectioneren en de begroting rond te krijgen. Zo zijn we al een tijdje bezig met de strategie van de timmerman, die zijn gereedschap en bouwmateriaal zorgvuldig uitzoekt zodat het naadloos verwerkt kan worden in zijn plan. Ook de strategie van de tuinman die de vruchten plukt van wat hij zaait zal dit voorjaar steeds meer ruimte krijgen. En ik noem deze twee wegen bewust zo, om mensen te laten zien dat strategie meer is dan alleen oorlog. Oorlog is verwoesting, bouwen en groeien is creatie. En strategie heeft de macht over beide kanten van het bestaan.

 

De strategie van de strijder hebben we nu lang genoeg gehad. Een lange weg van training in verschillende stijlen en met verschillende wapens. Niet als doel om er schade mee aan te richten, maar vooral om inzicht te krijgen in de verschillende eigenschappen en mogelijke toepassingen van elk wapen of elke vechtstijl. Een goede strateeg hoort zoiets te weten. Je kunt niet aansturen wat je niet begrijpt. Ook de strategie van de koopman ben ik al een tijd mee bezig via de handel in edelmetaal. Een logische rol voor een alchemist, maar ook voor een strateeg. Niets heeft de wereldeconomie zo beïnvloed als de valuta waarmee we betalen. En zilver en goud zijn de oudste en meest stabiele vormen van valuta. Toch is er een strategie waar we al tijden weinig ervaring mee hebben. En of het echt een strategie is is maar net de vraag. Elk samenwerkingsverband valt of staat met communicatie en communicatie is lastig als er grote verschillen zijn om te overbruggen. Dankzij het jarenlange groeiproces in de dark school is de kloof groter geworden dan ooit. Het doel van de dark school was een persoonlijke transformatie. Inmiddels ben ik lang niet meer dezelfde man als die de dark school binnen kwam. En mijn perceptie is zo enorm veranderd dat deze wereld nooit meer mijn wereld zal zijn. Mijn wereld moet nog komen, dat is de wereld waarop ik voorbereid ben. Misschien is het wel belangrijker dan ooit dat ik er juist nu weer een onderdeel van ga proberen te worden.

 

Het is niet de taak van een Solomonar om alles te weten. Het is wel de taak van een Solomonar om op zoek te gaan naar antwoorden als het leven vragen opwerpt. Ook als die antwoorden op een plek liggen waar je liever niet komt, de onderwereld bijvoorbeeld. Of midden in de groep, waar mijn ptss het heftigst zal zijn en ervaringen uit het verleden me constant proberen te overtuigen dat ik omringd ben door vijanden. Misschien zijn we altijd wel omringd met enkele vijanden en merken we het normaal nooit. Misschien zit er in elk mens wel een vorm van tweestrijd. En al komt die tweestrijd om de macht me inmiddels behoorlijk de neus uit, misschien is de grootste uitdaging wel het accepteren van iets dat er altijd zal zijn en buiten je macht ligt. In de wereld zal de tweestrijd altijd blijven, in mezelf wordt het gelukkig met de dag vrediger en is er inmiddels allang een overeenkomst bereikt tussen twee uitersten op basis van gemeenschappelijke belangen en gedeelde winst.